Wprowadzenie do technologii i odpowiedź na pytanie: karta RFID co to jest
Technologia RFID (Radio-Frequency Identification) umożliwia bezdotykową identyfikację obiektów przez fale radiowe. Karta RFID to płaska karta w formacie ID-1 (wymiary podobne do dowodu osobistego), w której umieszczono miniaturowy układ scalony oraz antenę. Chip przechowuje dane i komunikuje się z czytnikiem po zbliżeniu do pola elektromagnetycznego. W praktyce oznacza to natychmiastowe potwierdzenie tożsamości użytkownika lub przedmiotu bez konieczności wkładania karty do szczeliny.
Stosuje się różne pasma: LF 125 kHz (krótki zasięg, odporność na zakłócenia), HF 13,56 MHz (m.in. standardy ISO/IEC 14443 i 15693, zbliżeniowe karty miejskie, uczelniane), oraz UHF 860–960 MHz (większy zasięg, inwentaryzacja w logistyce). NFC to kompatybilny podzbiór technologii HF, często obecny w smartfonach. Karty mogą być wyłącznie odczytywane (read-only) albo zapisywalne, a w bardziej zaawansowanych wersjach obsługują szyfrowanie i mechanizmy uwierzytelniania (np. DESFire z AES). Istotne są też zabezpieczenia przed klonowaniem: losowe wyzwania, szyfrowane sektory, dynamiczne klucze oraz kontrola dostępu na poziomie aplikacji w systemie.
Zastosowania, dobór rozwiązań i dobre praktyki wdrożeniowe
Warto odpowiedzieć na pytanie: karta RFID co to jest? W realnych projektach karty RFID wykorzystywane są w kontroli dostępu do biur i zakładów, rejestracji czasu pracy, biletach komunikacji miejskiej, bibliotekach (szybkie wypożyczenia i zwroty), zarządzaniu szafkami w obiektach sportowych, hotelowych kartach pokojowych czy w łańcuchu dostaw do znakowania palet i pojemników. Wybór technologii powinien wynikać z potrzeb: dla wejść i identyfikacji osób zazwyczaj wystarcza HF 13,56 MHz; do śledzenia towarów na dystansie kilku metrów sprawdza się UHF. Na etapie analizy warto określić wymagany zasięg, gęstość odczytów, odporność na metal i płyny oraz scenariusze bezpieczeństwa, zwłaszcza jeśli karta steruje uprawnieniami.
Dobrym zwyczajem jest personalizacja (nadruk zdjęcia, nazwiska, numeracji), kodowanie sektorów danych oraz separacja aplikacji na jednej nośnikowej karcie. Wrażliwe wdrożenia powinny korzystać z szyfrowanych transakcji i ograniczać udostępnienie identyfikatora publicznego (UID) wyłącznie do niezbędnych procesów. Warto pamiętać o ryzykach typu skimming czy ataki przekaźnikowe; pomagają etui ekranowane, ograniczenie mocy czytników, a przede wszystkim protokoły wyzwanie-odpowiedź oraz polityki uprawnień po stronie serwera. Nie można pominąć aspektów prawnych i RODO: gromadzone dane muszą mieć podstawę, minimalny zakres, określony cel i czas retencji; użytkownik powinien wiedzieć, jakie informacje są przetwarzane oraz jak je wycofać.